Statyczne, frontalne ujęcie wizerunku portretowanej tchnie perfekcyjnością oddania w partii twarzy rysu i charakteru modela.

Artysta koncentruje się na ilustrowaniu piękna człowieka jako ideału,  posługując się tradycyjną definicją sztuki stąd akcentowanie wymiaru estetycznego, kunsztu artysty, cech materiału.

Dzieło reprezentuje nurt plastyki dekoracyjnej. To świetny przykład zamkniętej, idealnej, klasycznej formy stylu Henryka Kuny.