Garłacz skałkowy jest długą, ładowaną od przodu, czyli przez lufę, bronią czarnoprochową. Wyprodukowano go we Francji. Powstanie broni datuje się na XVIII/XIX w.
Garłacz jest zachowany w dobrym stanie, widoczne są jedynie niewielkie wgniecenia w drewnie i wżery na częściach metalowych.
Broń składa się z trzech części: lufy, zamka i drewnianej osady. W budowie osady wyróżniamy dwie części tylną, czyli kolbę i przednią, czyli łoże.
Lufa garłacza jest wykonana ze stali i ma długość 35,5 cm, a jej kaliber to 35 mm. Z zewnątrz i w środku metal jest gładki. Lufa u wylotu nieznacznie się rozszerza przypominając lejek o średnicy 43 mm. Umocowana jest w osadzie prostokątnym, metalowym językiem na przedłużeniu lufy, nazywanym warkoczem, który przytwierdzony jest od góry dużą śrubą.
Osada wykonana jest z jednego kawałka drewna. Ważnym fragmentem osady jest łoże, czyli część broni służąca do mocowania lufy.
Łoże jest przedłużeniem kolby w formie półki, na której położona jest lufa. Od dołu łoże posiada wyżłobienie na brakujący stempel (czyli pręt służący do ubijania prochu i dobijania kuli w broni ładowanej odprzodowo). Na środku wyżłobienia umocowana jest niewielka, mosiężna tulejka, służąca do zamocowania stempla. W łożu wywiercone są trzy niewielkie otwory na bolce mocujące lufę. W otworach widoczne są tylko dwa bolce.
Z prawej strony na wysokości styku lufy i kolby przymocowana jest stalowa blacha z zamkiem skałkowym. Po prawej stronie blachy znajduje się stalowy kurek. Kurek jest elementem, który poprzez uderzenie o krzesiwo powoduje skrzesanie iskry zapalającej proch. Kurek składa się z zacisku, tak zwanych szczęk oraz śruby, która je dociska. W szczękach osadzony jest krzemień, między krzemieniem a szczękami umieszczony jest niewielki kawałek skóry, dzięki któremu mocowanie kamienia jest pewniejsze. Po lewej stronie blachy zamka znajduje się mosiężna panewka. Jest to niewielka miseczka. Na panewkę strzelec wysypywał proch, który po zapaleniu się od iskry przenosił ogień przez niewielki otwór do ładunku znajdującego się w lufie. Przy panewce znajduje się stalowa pokrywka połączona pod kątem prostym z krzesiwem. Krzesiwo jest elementem metalowym, o który uderza skałka wywołując iskrę. Krzesiwo podczas uderzenia odskakuje otwierając pokrywkę panewki – odsłaniając tym samym proch. Zespół składający się z krzesiwa i panewki nazywany jest baterią.
Po lewej stronie łoża znajduje się mosiężna podkładka pod dwie śruby mocujące zamek.
Od spodu kolby przymocowany jest łukowaty, wykonany z mosiądzu kabłąk, czyli osłona spustu. Język spustu jest lekko wygięty.
Kolba jest zakończona mosiężną stopką w formie blaszki, która przechodzi na górę kolby tak zwanym wąsem.
Garłacz został skonstruowany w XVI w. jako broń dla marynarzy. Rozszerzenie wylotu lufy miało ułatwić ładowanie broni na pokładach statków. Łatwość ładowania i możliwość zamiennego używania kul i śrutu sprawiła, że garłacze rozpowszechniły się w Europie. W garłacze uzbrojona była włoska lekka jazda, załogi weneckich galer i hiszpańscy strzelcy. Garłacze były do końca XVIII wieku używane jako broń wojskowa, wykorzystywana podczas walk w tłumie, czy podczas abordaży. Później garłacz stał się bronią cywilną.
