Drewniany, złocony – został ufundowany przez wschowskich kupców – braci Lamprechtów, po pożarze, który dotkną świątynię w 1685 roku.
Po 1948 roku ołtarz został wywieziony do Gdańska i przechowywany był na strychu kościoła św. Bartłomieja, a od 1999 w kościele św. Piotra i Pawła w Gdańsku. W Muzeum Ziemi Wschowskiej jest od 2009 roku, jako depozyt Pomorskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków i stanowi jeden z cennych eksponatów wystawy „SOLI DEO GLORIA. Protestanckie dziedzictwo kulturowe ziemi wschowskiej od XVI do XVIII wieku.”
Polichromowana płaskorzeźba przedstawia Ostatnią Wieczerzę, która w programie ikonograficznym religii ewangelickiej zajmowała ważne miejsce, jako znak sakramentu ołtarza, tak istotnego w praktyce wiary.
W tej krótkiej formie, prezentując wyjątkowo piękny zabytek, zapraszamy do obcowania z dziedzictwem kulturowym ziemi wschowskiej i… do Muzeum!
Warto w tym miejscu poświęcić kilka słów programowi ikonograficznemu preferowanemu przez doktora Lutra. Przedstawienia powinny być, jego zdaniem, wierną ilustracją Pisma Świętego. Motywem mającym największe znaczenie dla odzwierciedlenia istoty wiary ewangelickiej jest „ukrzyżowanie”, ponieważ wyobraża ono cały ogrom poświęcenia się Boga dla ludzi, dla ich zbawienia. Podobnie wyobrażenie „zmartwychwstania” powinno być zdaniem reformatora wiodącym tematem rzeźb, czy obrazów jako symbol nowego życia w Chrystusie, życia, które będzie udziałem chrześcijan za darmo, jako akt Łaski Bożej. Kolejnym przedstawieniem znajdującym poczesne miejsce na ołtarzach kościołów luterańskich jest „ostatnia wieczerza” na pamiątkę i jako znak sakramentu ołtarza, tak istotnego w życiu zborów. Te właśnie trzy motywy zawierał cały ołtarz
