Drewniany modrzewiowy dwór pochodzący z Moniak stoi w sąsiedztwie zamku w Janowcu już ponad 30 lat. Jego historia związana jest głównie rodzinami Wierzbickich i Zembrzuskich. Dwór zbudował w latach 1760-70 Jakub Wierzbicki, chorąży żytomierski. W 1858 r. majątek Moniaki kupił na licytacji Ludwik Zembrzuski. Ok. 1909 r. rozpoczęto trwająca kilka lat przebudowę dworu (m.in. zaadaptowano poddasze na pokoje mieszkalne, dodając na połaciach dachu lukarny). Prace wykonywano na podstawie projektu Kazimierza Skórewicza, który był cenionym architektem, m.in. twórcą gmachu Sejmu RP.

Rodzina Zembrzuskich mieszkała we dworze do drugiej wojny światowej.  Majątek został im odebrany w 1944 r. Losy moniackiego dworu w dobie Polski Ludowej były podobne do losów innych siedzib ziemiańskich. Początkowo adaptowano go na różne potrzeby – szkoły, siedziby zarządu Spółdzielni Produkcyjnej, mieszkań dla rolników; zaniedbany i nieremontowany budynek dość szybko popadł w ruinę.

W 1981 r., dzięki intensywnym staraniom dyrektora Państwowego Muzeum Archeologicznego w Warszawie Krzysztofa Dąbrowskiego, syna Tadeusza i Hanny z Zembrzuskich (ostatniej współwłaścicielki Moniak), dwór przeniesiono do Janowca. Do funkcji muzealnych budynek przystosował architekt Jerzy Kowarski. Na poddaszu urządzono pokoje gościnne, na parterze wystawę odtwarzającą wnętrze ziemiańskiej siedziby.

Dzięki ofiarności spadkobierczyń dworu – p. Zofii z Dąbrowskich Zinserling i Marii Świerczewskiej – w muzeum można zobaczyć część oryginalnego wyposażenia (m. in. lustro w palisadowej ramie, komodę, krzesła, stół-karciak, część zastawy stołowej) oraz fotografie przedstawiające dwór przed wojną i jego domowników.

Budynek ma cechy charakterystyczne dla barokowych dworów polskich: jest drewniany, podmurowany, kryty gontem, od frontu znajduje się ganek wsparty na czterech kolumnach. Od południowej strony jest taras, a przed nim parter (niski symetrycznie skomponowany bukszpanowo-trawiasty ogródek), z którego otwiera się oś widokowa na dolinę Wisły. Zespół dworski otacza park, który jest pozostałością wspaniałych niegdyś ogrodów zamkowych.