Kolorowy haft wykonany ręcznie na białej, prostokątnej tkaninie wypełniony jest różnorodnymi przedstawieniami. Są to ikony, napisy i wizualne symbole. To haftowany dziennik czasów pandemii wypełniony powtarzającą się frazą nie wiem oraz ciągami liczb, które stworzyły świat Covid-19. Dla artystki to zapis chaosu, w którym tkwimy od lutego 2020 roku.

W centralnej części tkaniny, w czarno-czerwonym prostokącie wyhaftowane są żółte cyfry dwie dwójki. Umieszczone zostały jedna pod drugą. Cyfra znajdująca się niżej, została odwrócona do góry nogami. Między nimi widnieje strzałka z grotami po dwóch stronach, a nad nią napis “2 metry”.

Dookoła, chaotycznie rozmieszczone są pozornie przypadkowe symbole i napisy. Jest wśród nich dłoń uniesiona w geście zwycięstwa, twarze wmaseczkach i róże. Pojawiają się również sierp i młot, żółte i czerwone koła – logotyp marki kart kredytowych. Figury zostały rozdzielone strzałką z napisem 2 metry.. Wśród licznych symboli znajduje się także puszka sprayu, postacie ludzi i niebieski język wylewający się z ust niczym strumień wody, a także ciągi liczb i napis “zostań w domu” w różnych językach.

Na górze, po lewej i prawej stronie znajdują się dwa krany. Z każdego niemal przez całą długość tkaniny lecą strumienie wody. Tworzą pionowe pasy, które dzielą pracę na trzy części. Lewa wypełniona jest w całości powtarzającym się zwrotem “I don’t know” czyli “nie wiem”. Część z napisów zawiera błędy w pisowni, które są celowym zabiegiem artystki. Odwołują się do sprzecznych, często błędnych informacji dotyczących koronawirusa. Natomiast po prawej stronie wyhaftowane są ciągi cyfr. Losowe numery odnoszą się do dziennych statystyk nowych zachorowań, zgonów oraz ozdrowień, którymi bombardują nas media od początku trwania pandemii.

Dwa/Pół to praca z serii Obrus – cyklu wyhaftowanych obrusów, z których każdy opowiada inną historię. Stanowią one wizualne eseje, nawiązujące do budowania wspólnoty komunikacji i doświadczenia. Odwołują się także do obrusu jako płaszczyzny spotkania. Miejsca, które łączy kubek, talerz, dłonie, ciało, myśli gościa i gospodarza. Artystka przy tworzeniu obrusów sięga między innymi do ikonografii języka migowego, symboliki tatuażu więziennego, alfabetu Morse’a, alfabetu Braille, znaków drogowych, ewakuacyjnych, ostrzegawczych, tablic informacyjnych, ikonografii ustrojów politycznych, log korporacji, grafik ilustrujących ruchy społeczne.

Monika Drożyńska – hafciarka, aktywistka, artystka sztuk wizualnych. Realizuje projekty zaangażowane społecznie i politycznie haftując ręcznie tkaniny. Jej prace przypominają sztandary, na których hasła zamieniają się w slogany manifestacyjnego protestu.