Praca składa się z dziewięciu kolorowych fotografii jednakowej wielkości, które są zestawione ze sobą w sposób określony przez artystkę. Zdjęcia przedstawiają różne ślady krwi na śniegu. Interpretacja tej pracy nie jest określona przez artystkę, która celowo chce pozostawić kuratorom i odbiorcom wolność skojarzeń.
Bogna Burska
Urodziła się w 1974 roku w Warszawie, mieszka i pracuje w Warszawie.
Malarka, fotografka, autorka instalacji, wideo i realizacji przestrzennych. W 2001 roku uzyskała dyplom w Gościnnej Pracowni Malarstwa prof. Leona Tarasewicza w warszawskiej ASP. Zajmuje się problemami rodzącej się agresji, przemocy, traumy, bólu i cierpienia. Często pojawiającym się w jej pracach motywem jest krew – czerwone obrazy czy zalane farbą w krwistym kolorze instalacje. Burska zestawia z sobą to, co piękne, z tym, co powszechnie uważane za brzydkie, odrażające, odrzucane. Mechanizm ten wykorzystała w seriach zdjęć, w których wydobywała podobieństwa, np. między rozkwitającym kwiatem piwonii a amputowaną kończyną. Podobnie jest w fotografiach ukazujących ślady krwi na śniegu, układających się w niezwykle dekoracyjne wzory („Droga”, „Odwilż”, „Książka”). Od 2004 roku tworzy prace filmowe w technice found footage, doszukując się podobieństw we fragmentach pozornie zupełnie odmiennych produkcji filmowych. Ostatnio pisze i reżyseruje krótkie formy literackie — dramaty i słuchowiska. Znajdują one zarówno formę sceniczną („Gniazdo” prezentowane m.in w Zachęcie, monodram „Przyjemna i pożyteczna” pokazywany na Festiwalu ArtLoop w Sopocie i Galerii BWA Zielona Góra), jak i filmową (np. „Tyzeyfone i Alekto” zrealizowane na wystawę „Krew. Łączy i dzieli” w Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN, 2017) czy audialną (słuchowisko „Koniec przemocy” we współpracy z Magdą Mosiewicz mające swoją premierę w Instytucie Teatralnym).