Obraz Chłopiec z koniem to przykład miniatury portretowej. Praca ma owalny kształt i jest wykonana na porcelanie oprawionej w mosiężną ramkę. Całość w niemal kwadratowej, brązowej oprawie.
Przedstawia kilkuletniego, jasnowłosego chłopca. Portretowany stoi w centrum kadru przodem do nas, ale głowę odwraca w lewą stronę. Patrzy przed siebie. U prawego boku chłopca stoi zabawkowy, brązowy koń na platformie na kółkach. Pysk zwierzęcia sięga piersi chłopca.
Twarz chłopca jest okrągła, cera jest jasna i ożywiona rumieńcami. Portretowany ma szaroniebieskie oczy, drobny nosek i usta. Ubrany jest w ciemnoniebieską sukienkę, z krótkimi rękawami, szerokim dekoltem wykończonym białą koronką. Strój sięga do połowy łydki. Na stopach tkwią brązowe buciki za kostkę. Prawą stopę chłopiec opiera na platformie zabawki. Portretowany prawą ręką obejmuje konika, a w lewej trzyma lejce.
W tle widnieją szara ściana oraz różowa kotara zawieszona z lewej strony. Kotara jest długa i leży na podłodze, za chłopcem. Przy niej, na ziemi, znajduje się też szary kapelusik z kokardką. Sygnatura malarza została umieszczona z lewej strony. Białe litery biegną wzdłuż ramy: R Schwager 1870.
Miniatura portretowa spełniała niegdyś rolę dzisiejszej fotografii. Wręczana była na pamiątkę, malowana dla upamiętnienia bliskich osób, wykorzystywana w celach matrymonialnych. Te większe – do kilkunastu centymetrów kwadratowych – wykorzystywane były do dekoracji wnętrz, mniejsze oprawiano jako brosze, wisiory, wprawiano w wieka puzderek.
Termin miniatura odnosi się także – oprócz obrazu o małym formacie, malowanego precyzyjnie na pergaminie, kości słoniowej, metalu czy porcelanie – do wykonywanych ręcznie ilustracji w tekście. Starożytni i średniowieczni iluminatorzy stosowali bardzo często do m.in. dekoracyjnych inicjałów czerwony barwnik – cynober, minię (łac. Minium).
Miniatura jako samodzielny rodzaj malarstwa rozwinęła się w XVI wieku. Ważnymi ośrodkami portretowego malarstwa miniaturowego były: Anglia oraz Francja.
