Pierwsze polskie pieniądze papierowe, tzw. bilety skarbowe, zostały wprowadzone w czasie powstania kościuszkowskiego w 1794 r. w celu pokrycia wydatków wojennych. Ich emitentem była Dyrekcja Biletów Skarbowych. Papiery kościuszkowskie miały jedynie zastępować monety. Istotę biletów skarbowych objaśnia umieszczony na nich tekst, który zawiera obietnicę przyszłej wypłaty danej kwoty w pieniądzu kruszcowym. Bilety skarbowe zostały zabezpieczone dobrami narodowymi. Miały nominały: 5, 10, 25, 50, 100, 500, 1000 zł. Funkcjonowały w obiegu od 16 sierpnia do 6 listopada 1974 r.; łącznie wyemitowano ich na sumę 60 mln zł.
Wszystkie bilety mają nadruk tylko na jednej stronie. Zszywano je po 500 sztuk i oprawiano w płótno. Autor projektu biletów skarbowych, Jędrzej Kapostas, zawarł w nim przekaz polityczny. Umieszczone centralnie u góry godła Polski i Litwy rozdziela kompozycja, w której umieszczono mur, symbolizujący obronę kraju. Pliki i przekute na sztorc kosy oraz pioruny oznaczają siłę. Kompozycję wieńczy osadzona na lasce czapka frygijska – symbol rewolucji społecznej, a znajdujący się pod nią wieniec z wawrzynu jest symbolem tryumfu. Każdy banknot został opatrzony suchą pieczęcią z credo insurekcji – wolność, całość, niepodległość. Z Kapostasem współpracował Karol Gröll, który wykonał projekt symboli wolności oraz sprawował nadzór nad wykonaniem matryc miedziorytniczych.
