Zdjęcie wykonano na dworcu kolejowym w Lille [lil] we Francji podczas akcji repatriacyjnej polskich górników. Miała ona miejsce w 1947 roku.

Fotografia przedstawia scenę pożegnania mężczyzny i kobiety, ukazanych z bliska, w ujęciu do pasa. Mężczyzna, ubrany w czarny beret i czarną koszulkę, silnym ramieniem mocno przygarnia do siebie młodą kobietę i całuje ją w policzek. Kobieta stoi do nas bokiem, ale w ten sposób, że bardziej są widoczne jej plecy. Ma sięgające ramion, jasne, wijące się włosy i nosi letnią sukienkę z wzorem z uproszczonych liści. Kobieta ciasno przywiera do mężczyzny, a jej twarz, wykrzywiona płaczem, przesłania większą część jego twarzy.

Za parą znajduje się ściana drewnianego wagonu numer 12, na którym wielkimi białymi literami dwukrotnie napisano słowo REPATRIACJA. Całe słowo jednak nie zmieściło się w kadrze i napis za każdym razem urywa się, przybierając formę REPATRIA.

Zdjęcie jest dynamiczne za sprawą gestu mężczyzny i dramatycznej mimiki kobiety, a także poprzez ujęcie wagonu lekko pod kątem. Dzięki temu  deski tworzące jego ścianę układają się wzdłuż linii skośnych. Ponadto kompozycja nie jest idealnie centralna, co sprawia, że ukazaną scenę odbieramy jako spontaniczną, a nie upozowaną. Co więcej, układ elementów jest tak uchwycony, że łatwo może nam się wydawać, iż sami w tym pożegnaniu uczestniczymy.